Dzielnica mieszkalna

Sieć wąskich uliczek, którymi trudno jest się przedostać, ponieważ pod ścianami stoją małe stragany z owocami, mięsem czy produktami rzemieślniczymi. W środku dnia jest tu pełno ludzi z różnych warstw społecznych. Można powiedzieć w kilku słowach Dzielnica nieciekawa.

Wyszedłem z ukrycia. Nigdy nie traktowałem domu jak ''tego jedynego miejsca na ziemi''.Bez uczuć.To tylko schron przed światem. Ukojenie znajdowałem tylko i wyłącznie wałęsaniem się po mieście i szukaniem rozwiązań tudzież odpowiedzi na nurtujące mnie pytania: ''co będę robić?Teraz, kiedy jestem zdany na siebie. Nie mam ludzi, którym mogę zaufać ani miejsca, które otworzy mi oczy. Pokaże gdzie mam iść. Ile mam się jeszcze wałęsać? Ile lat, dni, godzin?''. Gdy tylko ten nawał myśli się skończy powracam rzeczywistości. Nudnej, zakurwiście śmierdzącej i dennej. Musze zacząć tworzyć coś wielkiego! Ha! Ambicja za duża a świat za mały. Zapalam papierosa z nadzieją, że sami przyjdą szukając stabilnego życia.

Szłam powoli ulicą, pogwizdując cicho. Z dala słyszałam oklaski dochodzące z areny, co jakiś czas można było również usłyszeć jęki zawodu czy krzyki walczących. Miód na moje uszy. Ulice świeciły pustkami. Podeszłam do straganu, który stał bez żadnego nadzoru wybrałam kilka pomarańczy. Dwie włożyłam do torby zawieszonej na ramieniu, ściągnęłam łuk z pleców, przygotowałam strzałę, podrzuciłam owoc i strzeliłam prosto w jego środek. Uśmiechnęłam się pod nosem. Pomimo tego, że dawno już nie walczyłam nadal miałam wprawę. Nuciłam cicho jakąś melodyjke kiedy zobaczyłam chłopaka stojącego na środku ulicy. Zdziwiło mnie to, ponieważ nigdy wcześniej go nie widziała. Zresztą o tej porze wszyscy sa na arenie.

Po co ja stoję jak jakiś debil! Gdy zobaczyłem idącą w moją stronę dziewczynę reakcja jak zawsze musiała mnie zadziwić. Stoję nadal. Wydawała się być kimś w stylu wojownika. hmm...Nigdy nie interesowałem się tym, co się działo na Arenie. Za bardzo problematyczne. Wydała się być zdziwiona moim widokiem. Ciekawe. Zawsze mi się wydawało, że wojownicy mają zawsze posępne i nie zbite trwogą spojrzenia. Umiem się bronić, ale kto wie, czy nie ma czegoś, czym mogłaby mnie ujebać ot tak, dla zabawy. Kiedyś znałem kilka takich ''ciężkich'' przypadków. Nie jeden wpierdol dostałem. Niezrównoważeni i te sprawy. Ech|| Dopalam papierosa idąc w jej stronę. Musiałem się jej bliżej przyjrzeć. Wyglądała na osobę którą ,czy bym chciał czy nie chciał ,poznać powinienem.

Pomarańcza spadła z łoskotem na ziemię, podeszłam do niej wyciągnęłam strzałę. Zobaczyłam, że chłopak idzie w moją stronę. Włączył mi się instynkt zabójcy. Mięśnie się napięły, mina stężała, czas nagle zwolnił. Krew zaczęła szybciej krążyć w żyłach. Zacisnęłam pięść na łuku, który ciągle trzymałam w dłoni i odwróciłam się w stronę chłopaka. Starałam się udawać wyluzowaną. Na oko mógł mieć ponad 20 lat, więc był starszy. Jeśli miałaby się nawiązać walka miałabym większa przewagę, ponieważ znam tą ulicę jak własną kieszeń. Przechodzę nią kilka razy dzień. Postanowiłam nawiązać z nieznajomym krótką rozmowę. -Witaj.- powiedziałam nieco ochrypłym głosem. Mówiłam bardzo rzadko i bardzo mało.-Mieszkasz tutaj?

Hahaha, jak zwykle miałem racje. Arena. Czuć od niej krew. Spojrzenie lodowate. Próby kontroli nad sobą nie są jej atutem. Łuk-śmieszna broń. Mając nóż mógłbym jej np przeszyć gardło albo haha zabawne obciąć jej sliczne włosy. To by było takie zabawne.Ouch? moje myśli grają mną i moją mimika twarzy. Uśmiecham się? Niemożliwe. Ona mówi do mnie? NIEMOŻLIWE. Ludzie są dziwni: ''Tak Cię zaciekawiłem?''. Rzuciłem tak od niechcenia. Mój wzrok utkwił na jej oczach. Pełne żądzy. Cudownie. Czyżbym miał spotkanie uzupełniające mój cel? Dorzucam:'' Papierosa?''. Grzeczności nigdy zadość.

-Zaciekawienie to złe słowo. Po prostu widzę Cię pierwszy raz.- powiedziałam już mocniejszym głosem. Kim on może być? Na pewno nie jest wojownikiem, nigdy nie widziałam go na arenie. Na zwykłego miastowego też nie wygląda, za ładnie się nosi. Mafia? W tych okolicach? Bo nie uwierze. Patrzy na mnie z góry, chyba nie wie z kim ma przyjemność. Uśmiechnęłam się pod nosem. Zarzuciłam broń na ramię i oparłam się o ścianę. -Dziękuję, nie palę. Wolę zginąć inaczej, rak płuc jest dla prostaków.- odchrząknęłam cicho sięgnęłam do torby.- Może skusisz się na owoc? -wyciągnęłam w jego stronę pomarańczę. Jeszcze nigdy nikt nie rozmawiał ze mną w taki sposób. Zawsze się mnie bali. Czuję się trochę zagubiona, ale na szczęście potrafię się szybko odnajdywać w takich sytuacjach. Skoro chłopak jest w mafii, to ciekawe kim jest. Psem mafijnym? Jak na razie mam ochotę zrobić z niego worek z mięsem, ale muszę się powstrzymać. Mogłabym ściagnąć na siebie gniew jego szefów lub podwładnych. No pięknie się wpakowałam.

Jej wzrok pożerał mą duszę. Lodowaty, pełen głodu, niezaspokojonej żądzy. Jej słowa jadowite. Heh. Jestem tylko człowiekiem. Nie mogłem powstrzymać się od spojrzenia na nią z wyrazem wyższości. Zabijać innych ludzi by przeżyć. Żałosne.Jak zwierze. Wyglądała na młodą a małe dziewczynki i duże łuki to słaba para. Moje rozmyślania nad nią za daleko się posuwają!No tak...nie dziwie się, że widzi mnie pierwszy raz. Rzadko wychodzę z domu. W interesach nie chodzę bo po co sobie brudzić ręce. O. Częstyje mnie owockiem. Urocze.-''Głupie umieranie na arenie podczas pojedynków tez nie należy do wyczynów. Tak każdy może zginąć. Gdy chce śmierci to ją dostanie a gdy chce być maszyną do zabijania, żeby pokazać innym swoją siłę i grozą coś osiągnąć? Ale Cie rozumiem. Trzeba jakoś przeżyć.'' Obieranie pomarańczy to ciężka sprawa. Ale z grzeczności wziąłem, jak dają to trzeba brać! Tak dla zasady.

Uśmiechnęłam się szeroko. Facet nie miał pojęcia kim jestem. -Jeżeli jest się potężnym wojownikiem śmierć na arenie jest chwałą, nie każde może jej dostąpić.- Rozmowa powoli mnie nudziła. Nie podobała mi się, a jak coś mi się nie podoba to muszę to jak najszybciej zakończyć. Myślę, że nasza jakże miła rozmowa właśnie dobiegła końca. Syknęłam cicho i bez jakiegokolwiek słowa pożegnania ruszyłam w przerwaną podróż, a żeby odejść z hukiem przełożyłam łuk nad głową i strzeliłam nim prosto w pomarańczę gościa, która wbiła się w ściane razem z moją strzałą.Nie ma za co! I tak jej nie chciałeś krzyknęłam i zniknęłam za rogiem.

Że jak? Chwała za śmierć? Dziwaczne. Wnioski: Nie wychodź z domu bo zaczniesz poznawać dziwnych ludzi, którzy najpierw dają Ci pomarańcze a potem ją z łuku przestrzeliwują. Totalny brak manier! Zmęczyłem się tym wszystkim. Zapalę sobie papierosa, a co mi tam! ..*zapala*..hehe...Ciekawe, kto szybciej umrze.Ja od palenia czy Ona od tych swoich krwawych eskapad na Arenie. Czy to może nasze grzechy nas rozliczą. Od tej strony patrząc wychodzi na to, że możemy umrzeć podob....ech... Idę do domu. Odpocząć zmysłom i zapisać sobie: ''Mała pomarańcza-brak manier-lepiej uważać''.

Wszedłem w ciasną uliczkę i skierowałem się pod podany adres i zaczekałem koło domu udając, że kupuję coś na straganie. W końcu wyszedł i zacząłem go śledzić, według rozpiski teraz idzie do baru.
- Skoro ktoś aż tak dobrze wie co on robi to czemu sam go nie załatwi? - pomyślałem - a z resztą jak płacą to co się będę pytał lepiej dla mnie.
Podążyłem za nim pod arenę.